Ne kolaymış bir zendost olmak, uçarı bir gülümseyişle daldan dala konmak, boşluğu ve boşunalığı başkasının dolduramayacağı o boşluğu diğerleri ile hep lehime bir mesafe olarak korumak. Başkaları benim boşluğumu doldurmak için var güçleri ile neleri var neleri yok bana fırlatırken ben ne verildiğinden de, sebeplerden de boşluğum sayesinde uzakta ve bazen uçarı, bazen sıkıntılı gülüşümle başkalarını, olmayan bir ideale varmış akılları ile boşluğuma hayret ve hayranlıkla ama hiç sıkılmadan bakar bırakmakla vaktimi geçirseydim acaba o halde şimdiki kadar hatıram olur muydu, ayrıca ıstıraba hatıra denir mi?
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.