Ellerimden mevsimler dökülür ki hiçbiri ilkbahar değil. Uzakta bir rüya o belki serap. Ben bilmem insan ne zaman kış olur, ne zaman sonbahar? Ellerinden kayar göçmen kuşlar. Onlar soğuk nedir acı nedir bilmez.
Bırakırsın sadece kendin olabilmek için, bırakırsın özgür kalabilmek için. Bu prangalar ne zamandır burda? Bu sözler bu gözler ne zaman sessizleşir? Ne zaman rahat bırakırlar? Zifiri karanlığın en dibinde bulunan huzur, ne kadar temiz ne kadar sevecendir.
Kaktüsler solar, çiçekler diken açar. Biraz güneş biraz gözyaşı insan böyle nasıl yaşar? Kanım akar bu sefer dudaklarımdan belki ellerimden. Kaçtığına yakalanır elindekini kaybedersin. Hayat hırçın bir denizse kum tanesine tutunmak neye yarar? Belki serin teninde, saçlarında mavi bir huzur sarıp sarmalar. Tutman gerekmez, ayırman, kendine saklaman... Ona dönüştüğünde sen o'sundur. Onun farkında olmadan.
··
224 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.