Affet bu gece ölmek istedim satırlarını dinlerken yazıyorum bunları
2-3 Haziran gecesi
Seneler önce bugün çıldırmış gibi ağlıyordum
Hatırlıyorum
O gece ölmeyi çok istediğimi
Kokunu bir kere daha duymak istediğimi
İliklerime kadar hissettiğim geceydi
Bu gece farkli hissediyordum tarihe bakmamışım
Bu gece yine yaşadım o anları
O anlarda yüzümü yastığa gömüp ölmeyi beklediğimi
O kadar ağladıktan sonra bir damla daha gözyaşı düşmemesini
Sabaha karşı beş gibi uyandığımda kendimde yürüyecek dermanı bile bulamamak
Sorun olarak dermanımı kaybetmiş olmak..
Affet bu gece ölmek istedim
Tıpkı o gece gibi
Seni özledim Mela.
Sen uyuyorsun belki
Belki hala uyanıksın ve ailenle eğleniyorsun
Eğlenmesen de olur belki de çay içiyorsun.
Çay içmeyi özledim.
Aile olmayı istediğim adam yok Mela.
Yalnızım yapayalnız
Ailem yok arkadaşlarım yok
Kafamı dağıtacak ortamda ahlak yok
Seven yok sözde aşk dedikleri saçma bir hayatı var çoğu insanın. İğreniyorum..
Affet bu gece de ölmek istedim. İntihar senaryoları ile bizi tehdit eden anneyle
Cinayet senaryoları ile anneyi tehdit eden bir babayla büyüdüm.
Ben onlarla hiç çay içmedim ağlamadan.
Hiç kalkmak istemeden yemek yemedim sofrada.
Dalga geçilmeden hiç gelmedim eve okuldan.
O anneye sarılamadım kardeşlerim varken.
Kimse yokken de ağlamasın diye o kadın.
Sobanın arkası benim için hep ağlamak içindi.
Ödev yaparken bile.
Uyurken sesim çıkmasın diye yorganın altında nefessiz kalırken bile.
Affet bu gece ölmek istedim
Tıpkı ölürsem eğer nasıl görünürüm diye düşündüğüm diğer geceler gibi
Çok istedim bu gece kendimi asmak
Tıpkı annemin çok istediği gibi
Ben şarkılar da yazamıyorum
Dermanımı ben seneler önce bu gece kaybettim
Birkaç gün sonra da evlendiğini öğrenmiştim
Yine de o herkes içinde
Ben seninle çay içmek istemiştim.
Gece yarılarına kadar.
Sabaha kadar kokunla.
Affet bu gece de ölmek istedim.
··
3.418 görüntüleme
Pembe bir mezarlık gördüm rüyamda
Âşık cesetler şekerden tabutta
Gezinirken ciğerim doldu bir anda
Çürük çilek kokusuyla
Kalbi atan ölü bedenlerdi hepsi
Hepsinin başında birer ölüm perisi
Soluk birer pembe gül kokluyorlar
Karanlıkta
~~
Bu yorum görüntülenemiyor
Hangi insanın hikayesini dinlesem, okusam hep şu kanıya varıyorum. Biz insanlar çok bencil yaratıklarız, kendimizi düşünmekten başka bişi yapamıyoruz, sırf kendi hayatımız olsun diye diğer hayatların çöküşünden zevk alıyoruz. Tanrı bütün bunları bildiği halde buna müdahale etmedigi için onu mu suclasam yoksa bu leş yığınlarından mı buna da karar veremiyorum?
Bir yerde duydum , sevgi 0 derecesine gelmeden , intihar edilemez diye . Ve bu satırları okurken mela veya başka birisine değil o sobanın arkasındaki küçük çocuğa yazıyorsunuz, ailenizden beklediğiniz ve hakkınız olan karşılıksız sevgiyi hayatınız boyunca aradınız ve hala da arıyorsunuz belki haziran olmasa yinede düşünecektiniz ölmeyi ve ya intihar etmeyi , topluma ayak uydurmak adlı bir kültürün içindeyiz ve birey olmamız önemsenmedi aslına bakarsak bizlerin kim olması gerektiğine onlar karar verdiler. İçinizde hala isyanı tebrik eden bir his var çünkü dilediğiniz gibi sesinizi de çıkarmadınız, izni verilmemiştir bir olasılıkla. Sizin isyanınız sadece bir isyan değil geçmişe ve geleceğe bir çağrıda bulunuyorsunuz, şimdiye kadar nasıl dayandığınıza şaşırıyorsunuz . Bu özlem acı sevgi merhamet şefkat ve karmaşık olan var yok derecesinde ki duygularınıza sesleniyorsunuz , devam edin . Sizi sadece siz iyileştirebilirsiniz.
Yazdıklarınızın çok etkisi altında kaldım, sarıldım. Özellikle çocukluk doneminize ait yazdıklarınız insanda çok tuhaf duygular birskiyor. Kaleminize ve duygularınıza saglik. Umarım yeni bir aşkla hayata yeniden sarılırsınız
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.