Evet..Uzun zaman sonra inceleme yazmama sebep olan eser.. Her bir denemesiyle ruhumun ayrı noktalarına dokunup beni en derin düşüncelere vardıran benim güzel adamım, o kadar ihtiyacım olan bir döneme denk getirildik ki birbirimizle, ruhuma şifa oldun.. Senle ilk karşılaşmam değildi bu ama bununla sende kendimi buldum.. yeniden inanmam gerekti, her bir şeyime her bir değerime.. cümlelerinden, yorgun gözlerime indirdin damlaları.. kendimi kaybettirip buldurdun kendimi. Ben ki çok acizim şu dünya sürecinde acziyetimle barıştırdın, öfkemi dindirdin belki bir süreliğine.. hep "inanmak" dileğiyle 'yeniden inamak'ı sundun bize.. Teşekkür ederim en içtenliğimle.. Kalbime dokunan alıntın ile veda eşliğinde..
"Bu, bir bakıma insanın kendinden ürkmesidir. Karanlıkta ne hâle gelmiş olduğunu, nasıl perişanlaştığını sezinleyenler bu hâlleriyle ne kendi kendilerini görmek istiyor ne de başkasına görünmeye tahammül edebiliyor.
Fakat berzahtan çıkılıyor artık. Cesur ve atılgan olmanın, ışığın bize göstereceklerine hazır olmanın içimize sinmiş ölü ruhu silip atmaya hazırlanmanın zamanıdır."
