Elif Şafak'ın en beğendiğim kitabı oldu. Dili o kadar akıcı ki, kitabı ne ara bitirdiğimi bile anlamadım...Her sayfada yeni bir bakış açısı ile okunuyor adeta. Kitapta; Kadın, kadının bireyselliği, toplumdaki yeri ve önemi, mağduriyetleri, bunların giderilmesi için gösterilmesi gereken çabalar anlatılıyor... Okurken sık sık durup, ben olsam ne yapardım diye düşündüm. Çünkü kitap adeta beni bunu düşünmeye itiyor gibiydi. -"Cümlelerinin sonuna nokta değil, ünlem değil, virgül yahut üç nokta koy. Açık bir kapı bırak daima. Ne kadar bilsen de hiçbir zaman yeterince bilemeyeceğini unutma. Tevazudan şaşma." -"Yalnızlık insanın kendi kendisiyle yaptığı sohbettir. Aracısız. Katkısız. Oyunsuz. Yalansız. Saf ve som bir sohbet..." -"Kaç hayat yaşayınca yorulur insan? Kaç seneden sonra yaşlı, kaç hezimetten sonra bezgin, kaç sevdadan sonra kalpsiz, kaç kelimeden sonra lal olur kişi?" -"Önemli olan nefsin çukurlarına düşmemek değil düşünce çıkabilmeyi becermektir." -"Eskiden sevdalar daha mı tutkuluydu, hasretler daha mı derin? Sevgilinin saçının teline ne şiirler yazılırdı hani. Bir kez görmekle ne kadar sevilirdi insan. Kapı aralığında uzanan bir baş, perde arkasında bir kadın gölgesi, belli belirsiz bir tebessüm, göz bebeklerinde saklı ateş ve har. Uzaktan da sevilirdi yar. Mümkündü. Hem mümkün hem imkansızdı aşk. Hayatın bir parçasıydı dokunmadan sevmek. Yaklaşmadan. Aşk bugün var yarın kaçtı kaçacak bir ada tavşanıydı sanki. Öylesine ürkek."