Sâmiha Ayverdi, her kitabında sıkı bir üslupçu. Mesihpaşa İmamı'nda da okur; dile, ritme, söyleyiş rahatlığına dikkat eden bir yazar buluyor karşısında. Her şeyden evvel Sâmiha Ayverdi'nin dile ve üsluba bu yaklaşımı, takdire şayan. Kitap, Balkan Harbi ile birbirinden ayrılan iki ana bölümden oluşuyor. İlk bölüm, nihayette olacakların altyapısını hazırlarken ikinci bölüm romanın daha dramatik olan yönünü ortaya koyuyor. İlk bölümde tempo düşüklükleri hissedebilecek okur sabrederse ikinci bölümde sabrının mükâfatını mutlaka görecektir. Mesihpaşa İmamı, bireysel gerçekliği çok iyi yansıtmakla ve toplumsal, tarihsel gerçekliklere temas etmekle beraber bana kalırsa en önemli kusuru, işte bu toplumsal ve tarihsel gerçekliklere daha fazla eğilebilecek ve böylelikle romanı daha derinleştirebilecekken bundan kaçınması. Romanın geçtiği dönem, tarihimizin çok nazik bir dönemi. Beklerdim ki Sâmiha Ayverdi bu dönemi daha derinlemesine anlatsın Mesihpaşa İmamı'nda... Yine de bu ve birkaç küçük kusura rağmen, yer yer tempo düşüklüklerine ve kimi yerlerde bazı meselelerin yüzeysel işlenmesine rağmen Sâmiha Ayverdi'nin üslubu, genel roman kurgusu öyle yerinde ki kusurları bir kenara itiyor, sağlam ve düzgün bir roman olma hüviyeti kazanıyor. Okunası, üzerine düşünülesi bir roman. Tavsiye edilir.

Mesihpaşa İmamıSamiha Ayverdi · Kubbealtı Neşriyatı · 2005301 okunma

·

89 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.