Umut etmek... Beklentiler... İnsan nereye kadar umut edebilir? Ve ne zamana kadar bekleyebilir? Gençken zamanının kıymetini bilemeyip, sonra geçip giden yıllarla aslında hiç yaşamadığını fark eden Giovanni için umut etmek bir ömre mâl oldu. Asker olarak ilk görev yerine gittiğinde o çölü ilk gördüğünde kahraman olma umuduydu belki de içine yerleşen... Zamanla aslında bir şeylerin mümkün olmayacağını kabullendi ama içinde ki o ufacık da olsa kalan umudu bir türlü söndüremedi. Sonra akışkanlıkları onu o kaleye bağlı kalmaya zorladı. Yıllar su misali akıp gittiğinde ve geri dönüp baktığında beklediği şey uğruna ömrünü heba ettiğini fark etti ama çok geç kalmıştı. Bence kitap da bazı şeyler için hayatta ki diğer şeyleri nasıl görmezden geldiğimizi ve ne çok şey kaçırdığımızı çok güzel anlatmış. Saplanıp kaldığımız, gerçekleşmesini istediğimiz beklentiler bir lanet gibi ömrümüzü tüketiyor ve biz kısacık ömrümüzü sanki hiç bitmeyecek bir şeymiş gibi olmayacak şeyleri beklemeye harcıyoruz. Umut, beklentiler, alışkanlıklar... Bu kelimelerin hayat bulduğu bir kitaptı benim için.

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,3bin okunma

·

87 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayça KURT