İkiliğin temel zayıflığı, şiddete meşru yeri yalnızca saf aşkınlığın, duyarlı dünyanın akılcı dışlanması anında sunabilmesidir. Ama iyiliğin tanrısallığı bu saflık derecesinde tutunamaz gerçekte duyarlı dünyanın içine yeniden düşer. Bu tanrısallık, mümin tarafında, içten iletişimin araştırılmasının konusudur ama bu içtenlik hiçbir zaman giderilemeyecektir. İyilik şiddetin dışlanmasıdır ve şiddet olmadan ayrık şeylerin düzeninin kopuşu, içtenlik olamaz iyiliğin tanrısı şiddeti dışlamasını sağlayan şiddetle sınırlıdır ve aslında kendisinde eski şiddeti koruduğu, dışlamanın kesinliğine sahip olmadığı ölçüde tanrısaldır, içtenliğe ulaşabilirdir ve bu ölçü içinde iyiliğin gerçeği olan akıl tanrısı değildir. İlke olarak bu, ahlaksal tanrısallığın kötülük yararına çöküşünü içerir.
·
118 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.