"Pansiyon Huzur", İnci'nin, yazarın deyişi ile "bir yanlışın, bir çığlığın, bir açlığın, hastalıklı bir kahkahanın" hikâyesi. Ve elbette onun hikâyesi etrafında küçük küçük taburelere oturmuş kişilerin. Romanda benim için en başarılı yön, karakterlerinin sapasağlam olması idi. Karakterden beklediğim şey, onun kendine has bir kişiliği yansıtabilmesidir. Pansiyon Huzur'daki karakterler de böyle idi, hepsi yalnızca kendine benzeyen insanlardı. Okur belki bazı karakterlerle bazı bakımlardan benzerlik kurabilir ancak bu benzerlik bir yerde mutlaka farklılığa varacaktır. İrfan Yalçın'ın karakterleri böylesine sağlam. Bence başarının ikinci yönü, Yalçın'ın karakterler karşısında kendini konumlandırışında. Bu konumlandırışta ben hem romancılık hem insanlık bakımından bir olgunluk görüyorum. Kimsenin savunuculuğuna soyunmuyor yazar, kimsenin tarafını tutmuyor, kimseye zorlama iyilikler, kötülükler yaptırmıyor. Böylece ucuz dramatikliğe, ucuz hesaplara kapılmadan sağlıklı bir roman ortaya koymayı başarıyor. Üçüncü olarak romanın atmosferini de yoğun bir şekilde hissettirebilmeyi başarmış yazar. Büyük büyük sözler etmeden, "alıntılık" laflar etmeden anlatıyor anlatacağını, yapıyor yapacağını, alacağı olsun. Kimi eleştirmenler, kimi okurlar bolca eleştirmiş "Pansiyon Huzur"u. Elbet hiçbir kitap kusursuz değildir ancak kusurunu dahi sevdiğim bir roman oldu bu benim. İstanbul'umun, güzel ve yorgun İstanbul'umun kırık dökük bir romanı... Tavsiye edilir.

Pansiyon Huzurİrfan Yalçın · h2o Kitap · 201865 okunma

·

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mustafa