Tükenmez Üzüntülerin Son Durağı 'Aşk'tır
Albert Camus’un ilk eseri olan 
Tersi ve Yüzü’nde, Ruhta Ölüm adlı bir deneme yer alır. Bu denemede yazarımız şunu söyler: “İnsan, geldiği yoldan geri dönerken, bakımsız bir mezarda, ‘tükenmez üzüntüler’ diye bir yazı bulur. Bereket versin, idealistler var da, her şeyi yoluna koyuyorlar.” Camus’un bu sözü, hayatımızın ‘tükenmez üzüntü’ kaynağından doğar. Çünkü ruhun ölümünü anlatmıştır. Bu kaynağın nedenlerine değinecek olanlar ise idealistlerdir. Albert Camus’un Yabancı eserindeki kahraman, -ve aslında biz buna, ruhu ölmüş kahraman da diyebiliriz,- kendisiyle ve toplumla ciddi bir kopukluk yaşar. Ne okursa okusun ne yaşarsa yaşasın, onda kayıtsız yaşayan bir adam hali vardır! Sevdiği kadını gerçekten sevmekte midir ya da sevginin ne demek olduğunu hissetmekte midir? Arkadaşlık onun için ne demektir ya da bunun bir anlamı var mıdır? Ve her şeyden de ötesi, onun için bir anne ne demektir? Aynı zamanda okumuş oldukları da onu etkilemez. 
Rasim Özdenören, 
Acemi Yolcu eserinde Camus’un kahramanına şöyle değinir: Okuduğu bir gazete kâğıdında, aile dramında anne, kız kardeş ve ölen oğulun hikâyesi çok duyguludur. Ancak kahraman, bundan etkilenmez ve hatta böyle sonuçlanmasını normal olarak görür. Bu sahne ise ruhun ölümüyle açıklanır.
Yabancı’nın kahramanı, hayatının tüm aşamalarında ruhunu öldürmüş adam olarak karşımıza çıkar. Annesi öldüğünde yaşadığı kayıtsızlık sahnesi çok tuhaftır: Cenaze işlemlerinden hemen sonra kız arkadaşıyla doyasıya gezer ve ölen annesinin yanı başında beklerken rahat bir şekilde kahvesini içip sigarasını yakar! Aynı şekilde diğer bir nokta, yargılanması sırasında ‘topluma olan borç’ meselesiyle suçuna bakılmasıdır. Bu kahramanın suçu, bir adamı öldürmesidir. Ancak öldürme sırasında Yargıç önemli bir konu üzerinde durur. Adama sıktığı ilk kurşunun bir nedeni olabilir, ancak ikinci ve üçüncü kurşunların nedeni nedir? Kayıtsız kalmasının anlamı nedir? Bu kahramanın avukatı eserde çırpınsa da her şey boştur. Çünkü topluma olan borç, suç, ceza ve idam konuları arasında devam eden yargı süreci, aynı zamanda din adamına verdiği cevapla da bizleri düşündürür: “Günahın ne olduğunu bilmediğim karşılığını verdim. Bana sadece suçlu olduğum söylenmişti.” Bu cevabı ve kahramanın kitaptaki tutumunu, ‘aşksızlık, ruhsuzluğu doğurur’ cümlesiyle değerlendirmek isterim. Çünkü aşk, tükenmez üzüntülerin sona erdiği bir yer olduğu gibi, başlangıca giden bir durak da olabilir. Çünkü aşk, ruhunu gezmeye çıkaran bir çiçekle olmak gibi ruhuna acı katan birine de bağlanmak olabilir. Buna göre asıl olan ve önceliğe sahip olan konu aşktır. Aşk, insanı iyileştirir, yüceltir, hayata bağlar, ruhunu güzelleştirir, insana sorumluluk yükler. Kalbine sadık kalabilenin yüklendiği sorumluluk gibisi yoktur. Buna göre kalbinizin içine hiç baktınız mı? Size Yabancı mı duruyor yoksa sizi kendinize mi bağlıyor? Albert Camus eserinde işte en çok da bunu bizlere gösteriyor. Tükenmez Üzüntüler’in son durağı olan Aşk’tan bizlere sesleniyor.
·
1 artı 1'leme
·56 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Zihninize sağlık güzel bir inceleme olmuş 🌟
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.