Okuduğum siyasi bir kitapta fazlaca adının geçmesi ile merak edip okumaya başladığım kitap; Demir Ökçe. Kitabın adı, kapitalizmi sembolize ediyor. Ökçe bildiğimiz anlamında, demir ise sertliğinden dolayı kullanılmış. Emeği ve alın terini olabildiğince sert şekilde eziyor Demir Ökçe. Yani anlaşılacağı üzere Jack London bu kitabında sömürü düzenini kaleme almış. Kitap 1908 yılında yazılmış, yani kara dörtlemeden çok önce kaleme alınmış, bir distopik eser. Jack London sanki hükümetlerin proletarya karşısındaki gelecek politikasını öngörmüş, satır satır işlemiş. Tam da bu sebepten distopya olarak kabul ediliyor. Demir Ökçe didaktik bir roman; London sosyalizmi, işçi sınıfını, oligarşiyi, kapitalizmi tane tane anlatmış. Kitabın kurgusunda oligarşik bir sistem var. Bu sistemin karşısında tüm inancıyla yer alan işçi sınıfı var. Jack London sosyalizm mücadelesi sırasında yaşanan olaylar üzerinden, emeğin ve dayanışmanın önemini, örgütlü mücadeleyi ve bir olunursa, ne kadar güçlü olunabileceğini yazmış. Fikir mücadelesinin, işçi devriminin sıcak savaşa dönüşmesi ile sokaklardaki kaosu çok iyi anlatmış. Kitabın ana karakteri olan Ernest Everhard’ın [fiziki özellikleri Martın Eden’e benziyor :) ] ideolojik tartışmalardaki fikirleri, yazarın bunu yansıtma şekli, edebiyatın siyasetle buluşması muazzam anlatılmış. London kitapta özellikle Jackson isimli işçinin yaşadıklarının anlatıldığı bölümler ile, kapitalizmin ve sosyalizmin proletarya üzerindeki etkisini çarpıcı bir biçimde anlatılmış. Ülkemizde 1980 döneminde yasaklanan kitaplardan biri de Demir Ökçe. Kitabın satır aralarında ilerledikçe, siyasilerin bu kitaptan neden bu kadar korktuğunu daha iyi anlıyoruz. Varlığından bu kadar geç haberdar olduğum için hayıflandığım bu kitabı okurken, Jack London beni oldukça şaşırttı. Bir çok öyküsünde deneyimleri ile hayata tutunabilme mücadelesini anlatan London’un bu eseri ile öngörüsüne hayranlık duydum ve oldukça cesur buldum. Tam da bir aydından beklendiği gibi, tam da olması gerektiği kadar…