Freud, duvardaki Venüs heykelini yanlışlıkla düşürüp kırmasının kızının iyiye giden sağlığın-dan dolayı şükranlarını sunmak için bilinçaltı tarafından yapılan bir eylem olduğunu iddia eder.
Bir sabah, ayağımda hasır terlik ler, üzerimde sabahlıkla bir odadan ge çerken ani bir dürtüye kapıldım ve ayağımdaki terliklerden birini, güzel, küçük bir mermer Venüs'ün desteğinden kurtularak düşmesine neden olacak şekilde duvara fırlattım. Heykel parçalara ayrılırken, hareketsizce Busch'tan şu dizeleri mırıldanıyordum:
Oh, Venüs! O artık yok!
Yaşasın tıp!
Bu yabani davranış ve benim hasarı soğukkanlı kabullenişim o günkü vaziyete bakarak açık lanabilir. Ailemden biri ağır hastaydı ve söyleme sem de ondan ümidimi çoktan kesmiştim. [Freud burada kızı Sophie'den bahsetmektedir.] O sabah, sağlığında ciddi bir gelişme olduğu haberini almıştım ve kendi kendime "Demek tüm bunlardan sonra yaşayacak!" dediğimi hatırlıyorum. Benim bu zarar vermeye yönelik şiddet hücu mum bu sayede kadere olan minnet duygumu ifade etmeme ve -şükür olarak bir şeyi bağışlamaya dair adak adamışım gibi-onun sağlığına yeniden kavuşması için bağışladığım bir kurbanı "kurban etme" görevini gerçekleştirmeme yaradı.
Sayfa 244 - Ayrıntı Yayınları 2013Kitabı okudu
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.