“…Hayatım boyunca bilgece bir ölçü seçtim kendime… Her zaman ciddi konuşmak rahatsızlık veriyor. Her zaman iğneleyici konuşmaktan hoşlanmıyorum. Her zaman felsefe yapmak hüzünlendiriyor. Her zaman bağırmayı sıkıcı buluyorum. Yere ve duruma göre bu kişilerin hepsini oynadım, bazen sarayın soytarısı bile oldum. Ama bu akşam, öyküyü iyi anlatırsanız, bir komedi değil, güzel bir tragedya olacak. Ölümüme üzülmeyin Roberto,” ilk kez ona adıyla hitap ediyordu, “une heure apres la mort, notre âme evanoüie, sera ce qu’elle estoit une heure avant la vie*… Güzel dizeler, değil mi?”
* Ölümden bir saat sonra yok olup giden ruhumuz, yaşamdan bir saat önce neyse o olacak.
Sayfa 168Kitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.