Ben; sen yokken seni sensizlikte yaşatmayı başarmışım, sevmişim, titrekliği bile belli belirsiz şu ateşi canlı tutmuşum, kara kışlarda üzerine kapanıp solmana izin vermemişim, en "doğmaz artık" denilen anlarda güneşini doğurmuşum, şimdi sen kimsin de gelip içimden seni alacaksın? Üzgünüm ama nefes alıp verdiğim sürece içimde hapissin. Orada kalacaksın. Benimle yaşayacaksın. Biz seninle geçmişte kısıp kaldık çoktan. Zaman gitti, insanlar gitti, ölenler öldü, çiçekler soldu, sonra tekrar açtı, mevsimler değişti, takvim yaprakları maratonuna devam etti ama biz seninle 10 sene öncede kaldık. Bugüne gelebilmiş sen de, ben de yokuz zaten. İllüzyondan ibaretiz. Gelip, kendini içimden taşıyabileceğini mi sanıyorsun? Hem ne var biliyor musun? Bugünkü sen ne kadar uğraşırsan uğraş, geçmişteki sen, beni terk etmez. O vefa bilir, o konuşurken utanır, sevdiğini söylerken çekinir, üstelik bana da kıymaz. Sana bugünkü kendinle mutluluklar, biz burada gerçekten mutluyuz. Benim gerçeklik algım güncellemeye kapalı. Üstelik sen sanrı falan da değilsin. Ali Kuşçu İlkokulu'nun yokuşundaki "gözleri açılsa mı kapansa mı bilemeyen iki titrek kirpiğin" sahibi ve alnına öpücük kondurmaktan bile korkan ben, burada gerçekten mutluyuz. Rüyalarıma girme, artık gerçekten yeter.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.