Aytunç Canlay
@Aytunc10
Hayal kırıklığına uğramadığım tek yer; kendi içim. Tıpkı, Selim Işık gibi!
Tarih öğretmeni & Sigortacı
Lisans
Aydın Kuşadası
43 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Garip bir hissi arzuluyorum şu an. 18-19 yaşlarımda hissettiğim bir hissi. Sabahın 4.30'unda bütün şehir uyurken, şehrin sokaklarını sadece köpekler ve sarhoşlar esir almışken şehre indiğim, otogardan, gözlerini ovuşturan bir taksicinin taksisiyle evime varmaya çalıştığım, elimdeki bavulların ağırlıklarını son bir "neredeyse evdeyim" gayretiyle taşıdığım, uykusuzluktan berraklaşmış bir bilinç ama batmaya başlamış gözlerin mahmurluğuyla evime ulaşmaya çalıştığım o his. Öğrenciyken en çok sevdiğim hislerden birisi buydu. Mahalleden geçen tek tük taksilerin içinde kimlerin olduğunu düşünmek huzur verirdi garip bir şekilde. Tüm bu yorgunlukla eve varıp, vücudumu bir tuğla gibi yatağa bıraktığım, deliksiz uykuya dalacağım o son 1-2 dakikayı özlüyorum bu gece. Anlamsız, gereksiz bir romantiklik mi benimki, yoksa zamanın karşısında topyekûn silahsız olmak zorunda olduğumuz için sessiz bir başkaldırı mı? Bilmiyorum. Sadece; özledim işte.
Geri döner de beni düzeltir, yine eskisi gibi hissettirir zannettiğim insanın da aslında benim gibi bozulduğu, benim gibi "hissetmekten uzaklaştığı", benim gibi güneşinin söndüğü gerçeğini anlamış bulunuyorum sevgili Romalılar.
Kendimi tanıyamaz oldum. Bu düşünceler, bu beden, bu bedenin içine hapsolmuş ruh, bu söylediklerim, bu yaptıklarım, konuştuklarım, yapmadıklarım, düşünmediklerim, yaşayamadıklarım... Bu, ben değilim. Her şeyimle yabancısı oldum kendimin. 10 sene önceki beni öylesine çok arıyorum ki.
Okur Takip Önerileri
Ben; sen yokken seni sensizlikte yaşatmayı başarmışım, sevmişim, titrekliği bile belli belirsiz şu ateşi canlı tutmuşum, kara kışlarda üzerine kapanıp solmana izin vermemişim, en "doğmaz artık" denilen anlarda güneşini doğurmuşum, şimdi sen kimsin de gelip içimden seni alacaksın? Üzgünüm ama nefes alıp verdiğim sürece içimde hapissin. Orada kalacaksın. Benimle yaşayacaksın. Biz seninle geçmişte kısıp kaldık çoktan. Zaman gitti, insanlar gitti, ölenler öldü, çiçekler soldu, sonra tekrar açtı, mevsimler değişti, takvim yaprakları maratonuna devam etti ama biz seninle 10 sene öncede kaldık. Bugüne gelebilmiş sen de, ben de yokuz zaten. İllüzyondan ibaretiz. Gelip, kendini içimden taşıyabileceğini mi sanıyorsun? Hem ne var biliyor musun? Bugünkü sen ne kadar uğraşırsan uğraş, geçmişteki sen, beni terk etmez. O vefa bilir, o konuşurken utanır, sevdiğini söylerken çekinir, üstelik bana da kıymaz. Sana bugünkü kendinle mutluluklar, biz burada gerçekten mutluyuz. Benim gerçeklik algım güncellemeye kapalı. Üstelik sen sanrı falan da değilsin. Ali Kuşçu İlkokulu'nun yokuşundaki "gözleri açılsa mı kapansa mı bilemeyen iki titrek kirpiğin" sahibi ve alnına öpücük kondurmaktan bile korkan ben, burada gerçekten mutluyuz. Rüyalarıma girme, artık gerçekten yeter.
"Belki başka bir zamanda, başka bir yerde yine yan yanayızdır, ne belli? Bu umut bile yetiyor biliyor musun bazen? Valla."
-Leyla ile Mecnun 52.
Sevgili Tanrım; ne kadar özlediğime, ne kadar sevdiğime, ne kadar aradığıma o inanmıyor da, sen de mi inanmıyorsun artık?
Yaşattığın, tamir olmaz ızdırabın büyüklüğünü bilseydin, affedilmek için başını secdeden kaldırmazdın herhalde.
İnsan; henüz gençken, vücudu çok çabuk tepkiler veriyorken, yaşlandığında da bunun böyle kalacağını zannedecek kadar, gençken olduğu gibi çabuk iyileşebileceğini düşünecek kadar aciz ve güçsüzdür. insan; zamana meydan okuyacak kadar aciz, zamana yenilecek kadar güçsüzdür. İnsan; gerçekten büyük yanılgı içindedir.