Kitabı bitirmeden okumayınız.(Spoiler) Toprak Ana’yı dört defa okudum, bir kez dinledim. Ben çok az kitap gördüm kelimeleri bir enstrüman gibi kullanıp okuyanı böylesi ağlatan. Konusunu bile bile her defasında aynı yerlerde gözyaşlarımı tutamadan okumuşumdur. Özellikler 61. sayfadaki tren sahnesini… O sahnenin aslında Aytmatov’un kendi çocukluğundaki gerçek bir ayrılık sahnesine denk geldiğini öğrendiğimde anladım beni böyle sarsan şeyin samimiyet olduğunu. Veya öğrencilerine ilk ve son dersini canıyla veren oğlun mektubunun derinliğini anlayabilmek beni bu kadar yaraladı. Annenin, Kasım’ın makine yağı ve petrol kokusu sinmiş elinden çıkan ilk ekmeği yediği zamanki gururu savaştan sonra gözyaşlarına dönüştü. Kokular aynıydı ama ekmekte artık başkalarının emeği vardı. Bu bir annenin emekten ve ekmekten başka hiçbir şeyin ölümsüz olmadığını anladığı anlardan biridir. Oysa güzel günlerde o petrol kokusu belki her şey günden güne daha güzele gidecek umuduydu. Fakat medeniyet gelişip her şey kolaylaşsa da insanın yıkıcı yönü, savaşın kirli yüzü, hırsın ilkelliği ilk günkü gibi devam ediyor. Toprak uğruna savaştıklarını iddia eden insanoğluna ise en güzel cevabı yine toprak veriyor: “Ben hepinize yeterim.” Aliman… Katıksız insan… Vefa…. Gerçek sevgi…. Aliman ölümü pahasına Tolgonay’a bir yaşama sebebi verip gittiğinde bazı günahların ne kadar masum olabileceğini düşünüyor insan. Acele etmeden okuyun lütfen. Her cümleyi dura dura,hissede hissede… İyi okumalar.

Toprak AnaCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 202261,9bin okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zehra U