Sanıyorum ki kafamın içini açtıkları gün kalbime de bakacaklar, kalbimin sırrını da okuyacaklar; sonra bu inançsız insanlar “divane genç” diyecekler. Kafamı, kalbimi altüst edecekler. İçindeki sevgili dünya, içindeki azap ve gözyaşı dünyası silinecek. Sonra benden ne kalacak? İki zavallı kol ve bir güdük
gövde. Belki arkamdaki ateş gömleği de çıkaracaklar, o zaman etrafımdaki gerçeklik yokluk olacak. Canımı korkunç bir kasırgayla tutuşmuş gibi yakan bu kızıl gömlek sırtımdan çıktığı gün, o aziz dünyanın izleri kafamdan silindiği gün, onlar gerçekten ölecek, bana hayal gelen köyün küçük mezarlığı sevgilileri gömülmüş birer toprak mezar olacak, nasıl olur? Dumanlar savrulunca ateşin ortasında yağız atıyla şaha kalkan o genç, güzel kumandan, Sakarya’nın ulu dağlarını yeşil gözleriyle delip İzmir’e bakan İzmir Kızı. Onun siyah kirpikleri arasındaki yeşil ateş nasıl söner? Kızıl dudaklarındaki sıcak kan nasıl donar? Ve benim zavallı sakat bedenim bu geçmiş hülyaların kalp kasırgalarının mezarı ve türbesi olmaktan nasıl kalır?
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.