Sahilde ya da ormanda gezinirken anlık bir tefekkürün ya da tahayyülün hazzına kapıldığında, hatta rüzgârın estirdiği bir rayiha ya da ezgi usulca onu ele geçirdiğinde, bir an derdini unutturduğunda ansızın kalbinde acılı bir yara açılıyor, dalgaların ya da yaprakların üzerinde, ormanın ya da denizin belirsiz ufkunda görünmez fatihinin muğlak görüntüsü beliriyor; bulutların ötesinden gözleri tıpkı kendisini ona sunduğu günkü gibi parlayarak, içinden çektiği bir oku daha sapladıktan sonra sadağıyla birlikte kaçıp gidiyor sonra...
Sayfa 133 - Marcel ProustKitabı okudu
·
1 artı 1'leme
·20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.