Dağların ve ağaçların, toprağın ve taşların, suların ve pınarların bir ruhu vardı. Vardı ama, gene de, ağlamak en
çok insana yakışırdı Zira bir tek insan, yani insanoğlu insankızı insan tekmil ruhların isimlerini göz pınarlarında taşırdı. İnsan ağlamaya
başladığında isimler kelimelere, kelimeler hecelere, heceler
harflere ayrılır; kainat o anda yıkılır, o
anda tamamlanır; varlık ve
yokluk bir toz bulutu içinde birbirlerine karışırdı.
Sayfa 94Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.