Burada hər addımda bəsit, adi də olsa, özünə görə müdrik, hətta
ədalətli bir ölüm gizlənirdi. Yarpaqlar ağaclardan tökülüb, torpaqla
çürüyür, ağır ayı pəncəsi altında budaqlar, kollar sınıb quruyur, otlar
marallara, maralların özü isə canavar sürüsünə yem olurdu. Ölüm
həyatla sıx, ayrılmaz şəkildə kəsişdiyindən qorxulu deyildi. Hətta
meşədə həmişə həyat qalib gəlirdi. Payızda püskürən torflu yanğınlara qışın nə qədər sərt və soyuq keçməsinə, ac yırtıcıların hər necə azğınlaşmasına baxmayaraq, Züleyxa baharın yenidən gələcəyinə,
ağacların tər yaşıllığa boyanacağına, ipək otların ölmüş, yanmış torpaqda cücərəcəyinə, heyvanların artıb çoxalacağına əmindi. Bu üzdən də ovçuluq etməsini qatillik sanmırdı. Əksinə, özünü o böyük və güclü aləmin bir parçası, yaşıl iynəyarpaqlılar ümmanının bir damlası hesab edirdi.
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.