Oyunculuğuyla tanıdığım İclal Aydın, yazarken öyle samimi bir dil kullanıyor ki sohbet eder gibi okunuyor kitap.
Kendinin ve yaşamına bir şekilde girmiş insanların hüzünlerini, aşklarını, çocukluklarını, dertlerini şiirsel bir dille anlatmış. Çok akıcı, çok kolay okunuyor ve kısa kısa anılardan oluşuyor.
Seksenli yıllarda çocuk olmak, hiç tanımadığım insanların ayrılıklarına üzülmek, ailelerini tanımak, dertlerini paylaşmak, anılarına ortak olmak... Kitap bana bunları yaşattı diyebilirim.
Kapak tasarımı dışında eleştirebileceğim bir yönü yoktu eserin. Günüme biraz hüzün biraz samimiyet kattı.
Keyifli okumalar dilerim. :)
