Görünüsümden, giyinisim ve hareketlerimden, basardiklarimdan ve bana verilen degerden hosnut degildim. Ama içimde ne cok enerji vardi; günün birinde yaksikli ve akilli, ustun ve etkileyici biri olacagim konusunda ne güçlü bir inanç, yeni insanlar ve durumlarla karsilasmak için ne büyük beklentiler tasiyordum. Beni hüzünlendiren bu mu? O zamanlar benligimi dolduran ve hayati, asla ve asla gerceklesemeyecek bir vaade donustüren o hirs ve inanç mi? .... Bu hüzün, hüzün dedigimiz seyin ta kendisi midir yoksa? Anilardaki mutluluk bir durumdan degil, gerceklesmemis bir vaadden kaynaklandig için, gecmise bakarken güzel anilarimizin dagildigini görup de kapildigimiz hüzun mudur bu?
Sayfa 35
·
63 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.