Çok sevdiğim 
Albert Camus gelip de yabancılaşmayı Oğuz Atay karakterlerinde görmeli :) Meursault ve Hikmet Benol. ‘Ben’ olamayan farklı farklı Hikmet’ler… Meursault’un kayıtsız yabancılaşması mı Hikmet’in gürültülü, saldırgan yabancılaşması mı… İki yazarı da çok sevsem de Oğuz Atay hep daha önde geliyor benim için.
Kitap boyunca elimde olmadan Hikmet’in her sözü, her davranışı bana 
Tutunamayanlar ’ın Selim’ini çağrıştırdı. Biraz da 
Korkuyu Beklerken hikayesini.
Aklıma gelen benzer çağrışımlı cümleleri de alıntılar içinde yorumlara ekledim:
#236534730
#236884281
#237774360
#238004860
#238122034
#238126300
İki farklı disconnectus erectus olan Hikmet ve Selim karşılaşsalar neler yaşanırdı diye düşünmeden edemedim. Selim ne kadar olumlu bir tutunamayan ise Hikmet de o kadar küçük hesapların olumsuz ve belki de haksız bir tutunamayanı, kötü ve “canavar” bir tutunamayan; Oğuz Atay da bir söyleşide böyle tanımlamış ve kıyaslamış bu iki karakterini.
Zaten Hikmet de söylüyor bunu bize “Ben ölmek istemiyorum. Yaşamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum.” diyor, canavar olarak tanımlıyor kendini. Ancak böyle dese de kendi sonunu çok önceden belirlemişti; “Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil, ölümleriyle ortaya koymak durumundadır.” s.386
Ve Oğuz Atay’ın 
Immanuel Kant sevgisine değinelim :) okuduğum üç kitabında da buna yer vermiş:
Korkuyu Beklerken : “En büyük filozof Kant’tır ve hiç evlenmemiştir.” s.81
Tutunamayanlar : “Başına gelenlerin hep felsefeyle uğraşmak yüzünden olduğu kuşkusuna kapıldı bir gün. Yatakta Kant’ı okumaya çalışıyordu. Birden, boğazına bir şey tıkandığını hissetti ve kitabı elinden bıraktı. Bir süre sonra kendine geldi. Evet, bütün bu rahatsızlıklar, okumak ve düşünmekten ileri geliyordu.” s.181
Tehlikeli Oyunlar : “(…) çok güzel kızlar varmış ve Kant’ı da su gibi okuyorlarmış diye söylentiler çıkarıyorlar, doğru mu acaba? onları ne yazık ki karşıdan karşıya geçerken ve vapurda bacak bacak üstüne atarken ve piyasa caddelerinde gözlerini ilerde bir noktaya dikmiş yürürken göremiyoruz, nerede saklanıyorlar dersin” s.320
Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar ve Tehlikeli Oyunlar’ı yazarken teknik olarak Vladimir Nabokov 
Solgun Ateş kitabından da etkilendiği söyleniyor.
Düş ve gerçeğin iç içe geçmiş haldeki romanları, postmodernist kategoride sayılıyor. Kitaplarını bilinç akışı tekniği ile yazdığı için bazı okuyucular devam edemiyor ve otuzyedinci sayfada yarım bırakıyorlar; #238122034 ya da okuyanlar da sayfalarını buruşturuyorlar; #237068812 .
Okumakta zorlananlara tavsiyem, Oğuz Atay’a Korkuyu Beklerken kitabı ile başlamak.
Tüm bunların ötesinde, İTÜ mezunu bir mühendis olan Oğuz Atay’ın kurgudaki zekasının kaynağı zaten belli ancak bu derinliği, derinlik içindeki mizahı ve tüm bunları kusursuz aktarışı beni hep şaşırtıyor.
Bazen bir cümleyle sayfalarımızı buruşturuyor, bazen de öyle ince bir mizah yapıyor ki tebessüm ederken buluyoruz kendimizi. Sanırım karamsar yanlarıma bu kadar dokunan diğer yandan da yaptığı ironi ve mizah ile beni bu kadar güldüren başka yazar yoktur.
Ve üzücü nokta şu ki beyin tümörü nedeniyle sonlanan kısacık yaşamı süresince kitaplarının hakettiği ilgiyi görmemesi. Oysa “yaşarken anlaşılmaya mecburum.” yazmıştı.
Canım Oğuz Atay,
“Ben buradayım sevgili okuyucum sen neredesin?” demiştin.
Sayfalarını asla buruşturmadan, büyük bir iştahla, otuzyedinci sayfada yarım bırakmadan hatta ara sıra dönüp dönüp okuyan bir okuyucun var. “Ben Buradayım!”
O halde “Here i come. Ha-ha.” Tehlikeli Oyunlar
O halde “Bat dünya bat!” Tutunamayanlar
·
3 artı 1'leme
·1.264 görüntüleme
Gerçekten de karamsar olduğu kadar ironi ve mizahı da kitaplarına yediren ve bunu etkili bir biçimde yapan bir yazar. Oğuz Atay dili diye bir gerçek var.
Güzel incelemeniz için teşekkürler🪻 Karşılaştırmalar da yerinde olmuş. :)
Çok teşekkür ederiiim 🌼
Geçenlerde metafizik demiştik tam da, şunu da sizin için ekleyeyim:
#238281537 😇
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.