"Çocuklar büyükleri hoş görmeye alışmalıdır." diyor Küçük Prens. Ne kadar çabuk alışıyoruz büyük olmaya, ne kadar çabuk unutuyoruz çocuk olduğumuzu... Zaman bu kadar hızlı geçerken içimizdeki çocuğa dönüp bakmaya vakit bulamıyoruz. Belki de bakmak istemiyoruz. O bütün çıplaklığıyla bizim gerçeğimiz, bizim masum yanımız. Ona baktıkça öyle kalamadığımıza ve gerçekler bu kadar basitken onlara gözümüzü kapadığımıza pişman olacağız. Ama umarım bir gün ona tekrar dönüp bakabiliriz, çocuk halimize. Ve her çağın çocuklarına ona baktığımız gibi bakabiliriz.
