Rüzgâr ayaklarımı yerden kesip alsın ve yasaları tuhaf bir evrene götürsün isterdim. Her şeyin bizim bildiğimizin dışında işlediği bir mekanizmaya sürüklesin beni. Mesela oyuncaklar gibi, insanlarında sökülüp takıldığı bir yer. Sürekli aynı suratla yaşamak, aynı ayaklarla yürümek, aynı ellerle dokunmak aczinin olmayışını deneyimlemek isterdim. Ne vakit, arabaların, insanların, hatta rüzgârın yapışkan sesini duysam huzur yerine sıkıntı, bunalım buluyorum. Ağaçlar milyonlarca yıldır aynı renkte yaprak veriyor, insanlar milyonlarca yıldır savaşıyor, sevişiyor, düşünüyor ve hep aynı devinim. Bunu bilmek zevklerimin birçoğundan mahrum olmama sebep oldu. Her dönemin yalanları yalnızca teknik bakımdan değişiklik gösteriyor ve bu bunaltıcı değil mi? Ölümlüsün ama her tercihin sonunda eğer ölürsen yeniden doğup, başka seçimlerini deneyimleyebileceğin bir evren.
Fena olmaz mıydı?
Sayfa 11Kitabı okudu
·
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.