elveda, ey özgür yaradılış!
son kez karşımdasın işte;
yuvarlayarak mavi dalgalarını
parıldıyorsun gurur dolu bir güzellikle.
hazin mırıltısı gibi bir dostun,
veda saatinde ümitsiz seslenişi gibi,
son kez işitiyordum hüzünlü uğultunu
yalvaran, beni çağıran seslerini.
ey, can attığım sınırı benliğimin!
ne kadar çok senin kıyılarında
dolaştım, sessiz ve başım dumanlı,
gizli bir kararın hüznü ruhumda.
nasıl seviyordum seslenişlerini,
boğuk sesleri, o uçurum yankısını;
ve akşam saatindeki sessizliği,
ve delişmen atılışlarını!
·
327 görüntüleme
artık evden çıkıp iki dakikada deniz kenarında olamayacağım için bu şiir beni fazlaca üzmüş olabilir
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.