Sonra biz gideriz. Her şey eskimiştir. içtiğimiz su taşa dönmüştür. Bütün uzaklar bir kirpik kırılmasıyla bitmektedir. İnsanlar değil mezarlar büyümektedir. İçimizdeki çocuk erken susmuştur. Kime seslensek ses veren bir başka bizdir. Korku kapımız, pişmanlık penceremiz olmuştur. Herkes kendi kuyusunda nilüfer. Günlük cezamızdır dünya. Sevmek, can sıkıntısı kefenimizdir.
Sayfa 180 - Kırmızı Kedi Yayınları 12. BasımKitabı okudu
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.