Sevgi ikiye ayrılır:
1. Şartsız sevgi, (çıkarsız, içten pazarlıksız, yalın, düzeyli sevgi.)
2. Şartlı sevgi. (Şartların oluşmasına ve gelişmesine bağlı) Şartlı sevgiler kendi içinde ikiye ayrılırlar:
1. "Çünkü"lü sevgiler. (Seni seviyorum, çünkü güzelsin ... Çünkü zenginsin ... Çünkü meşhursun ... Çünkü sessizsin, v.s.)
2. "Eğer"li sevgiler. (Eğer bana ev alırsan ... Eğer bana araba alırsan ... Eğer bana kürk manto alırsan ... Eğer okulunu bitirip doktor olursan, vs.) Bunlar gerçek sevgi değildir. Gerçek sevgi "çünkü"süz, "eğer"siz sevgidir. Şartsız-şurtsuzdur. İnsanın yüreğinin ve beyninin ittifakıyla oluştuğu için içten pazarlıksızdır. Gerçek sevgi hiç bir menfaat beklemediği gibi, çoğu zaman sevilenden karşılık bile beklemez. Çünkü sevgi her anlamda fedakarlıktır.
Esas sevgi "rağmenli sevgi"dir. .. "Seni fakirliğine rağmen ... Seni işsiz olmana rağmen ... Seni aileme rağmen ... Hatta seni kendime rağmen seviyorum" diyebilmek ve bu tertemiz duyguyu yaşayabilmek...
Önemli olan böyle bir sevgiye ulaşmak, böyle bir aşkı paylaşmaktır. Ancak böyle bir sevgi ile mutluluğu yakalamak mümkündür. Şartlı sevgiler insanın başına sadece dert açar, mutlu etmez.
·
120 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.