Ve Selvihan kuytusunda buldu Muradhan'ı.
Irmağın kıyısındaydı. Ayın ışığındaydı. Uçurum ağzındaydı.
Selvihan'ı görünce niye geldiğini anladı.
Kollarını göğe uzattı Selvihan.
Kollarını yere uzattı Selvihan.
Birlikte semah tuttular hiç konuşmadan. Bir sevda semahı.
Kimsenin bilmediği, kimsenin görmediği. Yalnızca kendi yüreklerinin sesiyle döndüler. Bu yüzden kimse görmedi bu semahı. Kimse bilmedi. Güneş doğana dek birbirlerinin çevresinde döndüler. Kolları birbirlerinin kollarından aktı, her ikiside bir gümüş ırmağına bulandı. Birbirlerinin suretlerine böyle bir gecede nail oldular. Cümle tabiat bir giz gibi esirgedi, sakladı bu geceyi.
Sayfa 69
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.