Bunun adı okumaktı.Hakikatte ise sadece vaktini beklemekti. Çünkü gittiğim mektepte hemen hemen hiçbir şey öğrenmiyordum. Fakat gidiyordum.İsyansız, tiksintisiz belki yolunu öğrendiğim için her sabah erkenden gidiyordum mademki adetti... Fakat sevmiyordum. Aynı fabrikadan çıkmış iki tuğla kadar birbirine benzeyen hocalar, kıyafet değiştirmiş zabıta memurları gibi aramızda dolaşan mubassırlar, kendi dar çerçevesinde adeta "makam-ı sadareti" taklit eden, bize ancak donanma için iane topladığı günlerde ikinci kat merdivenin başından hiç de övemeyeceğim bir şiveyle nutuk veren ve yine oradan Londra'da yapılan zırhlılar için "numune-i imtisal" olmak üzere başımızın üstüne doğru " 1 adet gümüş Mecidiye" fırlatan müdürümüz, hepsi bana bu bitmez tükenmez çocukluk yüzünden, içinden geçmeye behemehal mecbur olduğum bir makinanın dişleri gibi geliyordu
Sayfa 50 - Dergah yayinlariKitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.