Kendime şu saatten sonra Dazai Osamu'yu okumayı yasaklıyorum. Adamın tarzı kesinlikle bana göre değil. Soytarı Çiçekleri hikayesinin 10. kısmından sonra oflayıp puflayıp
“Bu ne zaman bitecek ya”
diye kaç sayfa kaldığına baktım sürekli. Adamın sürekli konuyu kendi hayatına çekmesi beni sinirlendiriyor. Kendini sürekli yermesi ve sürekli bir aşağılık kompleksi olduğundan mıdır kendini okuyucuya acındırması beni delirtiyor.. Üstelik de bunu hikayeyi birden kesip alakasız bir yerinde yapıyor. Seven sevebilir ama ben bu adamın kitabına ciddi anlamda ne diyeceğimi bilmiyorum. Merak eden okusun belki ben kötü zamanıma denk geldiğinden Dazai Osamu'ya karşı sabırlı değilimdir...