Her birimiz aslında illüzyon olan, gerçeklik algımızı yitirdiğimiz bir ortamda; sanal ortamda oradan oraya tıklıyoruz durmaksızın. Sonra nihayet başımızı kaldırınca dijitalden, nasıl da geçmiş zaman anlamadım, diyoruz. Her yerimizin tutulmasından şikâyetleniyoruz.
Yarınki sınava çalışamamış oluyor çocuklar. Babalar namazı kaçırıyor bazen, anneler yemeğin dibini tutturuyor. Elimizde koca bir hiçle kalakalıyoruz ortada. Zaman ve mekân algımızı yitiriyoruz.
Resme uzaktan bakmaya başlamalıyız evvela . Hepimiz birbirimizin aynı olmuşuz. Anneler, babalar ve çocuklar. Dolaptan mumları çıkarıp gölgelere kahkahamız çarpsın istiyorsak sormalıyız kendimize: Dijital ortam, harikalar diyarı mı gerçekten? Ve cevabımız hayırsa, hatayı durmaksızın başkalarına yüklemeyi bırakmalı, henüz genç olmuş evlatlarımızdan kendi tecrübe ve olgunluğumuzu beklemek yerine yol göstermeliyiz onlara. Başka delikler açmalıyız, en az tavşan deliği kadar ilgilerini çekecek. Konuşmalı, anlamalı, dinlemeli ve en önemlisi hatırlamalıyız. Bugünkü aklımıza geçmişteki toyluğumuz sayesinde kavuştuk.
Onlar da bizim gibi. Evlatlarımız. Düşecekler, kalkacaklar, internette gezecekler, arkadaşlarıyla boş muhabbetler yapacaklar. Sonra her biri tecrübe olacak. Akıllanacaklar. Bütün bunlar olurken bizim durduğumuz yer de bizim aklımız ölçüsünde olacak. Ya söylenecek, üzülecek, eskiyi özleyeceğiz durmadan. Yahut dertlenecek ve derdimizle çözüm üretecek, anlayacak, anlatacak, gülümseyecek ve kendi harikalar diyarlarını inşa etmelerine yardım edeceğiz.Hangisi?
Sayfa 27Kitabı okudu
·
74 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.