Sancısını yaşıyorsun kaç
zamandır
Yeni bir güne sevinçle
başlamanın
Yoluna ışık tutan sözcükler
Var mı o günün ışıltılı
kanatlarında
Rüzgara dost olan soluklar
var mı
Altını çize çize soruyorsun
nedense
Ki hep aldatmış olduğun
kendine
Adın çoktan çocuğa çıkmış
oysa
Çoktan anlaşılmaz
olmuşsun
Şu güzel ömrün tam
ortasında
Kuşları sora sora düşen
yapraklarda
Ey çılgın
Kanadı kırık her kuşa
Kanat olmaktan
yorulmuşsun
Bulutları çarpışa çarpışa
yorgun
Bir gökyüzüdür artık
gülüşün
İçinde yıldız kaymaları
Ve şimşekler karışır birbirine
Ve hayran olduğun
sonsuzluğu
Kendi bakışların anlatırken
en güzel
Sen düşlerini kuruyorsun
hâlâ
Uzak denizlerde boğulmuş
bir aşkın
Ki uğrunda güneşi
Her akşam gül diye bırakıp
sulara
Ve her sabah
Tomurcuk diye yeniden
topladığın
Belki de bu yüzdendir kim
bilir
Denizi her özledikçe
ağladığın
Ey çılgın
Bunca zaman
Hangi günün yüzyıldıydı
yaşadığın
Kaç kez anlayacaksın daha
Senden geriye kalacak olanı
Seni senden habersiz
Sözcük sözcük yarına
dizecek olanı
Daha kaç kez
İyi bak şimdi büyüttüğün
çiçeklere
Şu çiçek
Aşka inancın sesidir açılmış
Şu çiçekse
Birlikteliğin hiç solmayan
rengi
Hangi nehire sorsan tanır
onları
Hangi denize sorsan
Mutlak dostudur onların
Ey çılgın
Bunca güneş içinde
Söyle hangi ışıklardır
aradığın
#Adnan Yücel