" İçimi dökeceğim bir Sakarya kaldı; asıl facia ve son perde..." Asıl facia, son perde Kurtuluş Savaşı... Anadolu cayır cayır yanıyordu... Her kafadan, her topluluktan ayrı bir ses: Padişah!.. Hilâfet!.. İngiliz Mandası!.. Amerikan Mandası!.. Hiçbiriyle yetinmeyip yaralarını geçici merhemlerle dindirmek yerine kanata kanata istiklâl merhemi için koştu şehitlerimiz, gazilerimiz. Destekçileri az, köstekçileri çoktu. Kimine göre hayalperest kimine göre deliydiler ama onlar özgürlüğe susuz kalmış, vatanını ölümüne seven neferlerdi... Esirliğin yanında göğüste açılan yaranın, kopan kolun, kesilen ayağın lafı bile olmadı. Düşman Anadolu'nun göğsüne bayrağını saplamışken alınan yarım nefes yaşatır mı bu aziz milleti, düşmanın bayrağının gölgesi altında serinler mi yanan yürekler?.. Bağımsızlık hasreti ekmekleri, intikam hırsı katıkları oldu, inançlarıyla ferahlattılar yüreklerini. Etten tepelere diktiler yine de yere değdirmediler sancağımızı. Anadolu'nun sırtına geçirilen bu ateşten gömleği kendilerini kül ederek soydular. Bu vatanın bir karışı için şehit olanlara ne yapsak ne söylesek kâfi gelir şimdi?.. Ruhunuz şad olsun! Halide hanım şehitlerimize olan minnetini Kurtuluş'umuzun ilk romanını yazarak sunmuş. Savaşın içinde yer alan yazarımız henüz savaş bitmeden sıcağı sıcağına kaleme alıyor romanını. Peyami'nin notlarıyla, mektuplarıyla aktarıyor bize o zorlu mücadeleyi. Yağmur gibi inen mermileri, patlayan gülleleri, yaralıların iniltilerini, Allah Allah nidalarını... Yazar, İzmir ile tutuşan Ayşe'yi, Ayşe'nin sevdası ile yanan Peyami ve İhsan'ın daracık aşk üçgeni içinde sıkışan yüreklerinin üzerinden cephede yaşananları ve cephe arkasındaki acı izleri gösteriyor. Cephe arkasında kalan insanı duygular da yerli yerince duruyor tabi. Aşk, kıskançlık, dostluk... Vatan sevgisinden ziyade beşeri aşkla yanan yüreklerin daha baskın çıkıyor olması, İzmir'i Ayşe için kurturmaya çalışmaları beni birazcık hayal kırıklığına uğrattı. Mehmet Çavuş'un, Kezban'ı kıskanmasıyla nefret ettiği hilafet tarafına geçmesi, İhsan gibi yiğit bir komutanın Ayşe savaşı bırak gel dese kafamı ezer yine gelirim, demesini yazarın aşkı daha üstün tutmasını kabullenemedim. Kurtuluşumuzun ilk romanından beklentim daha fazlaydı. Romanın dili biraz ağır olup sık sık sözlüğe baksamda olaylardan kopmadan akıcı bir şekilde ilerledik. Bu vatanın ne şartlarda kazanıldığını elbet biliyoruz ama tekrar tekrar hatırlamak gerekir ne de olsa insan "unutan" demekti.

Ateşten GömlekHalide Edib Adıvar · Can Yayınları · 201923,4bin okunma

·

132 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.