Gerçeğe ulaşmak kadar gerçeklerden uzaklaşmaya da yarıyor kitaplar. Misal şimdi okuduğum kitabın kahramanı bir yaban koyunu arıyor. Koyunun sırtında bir yıldız var. Koyunun varlığına dair tek delil compact bir fotoğraf makinesiyle çekilmiş bir fotoğraf. Fotoğraftaki tek ipucu dağ. Ama hangi dağ? Dağlar ki günün her saatinde başka türlü görünür. Yılın her ayında başka. Bir de hangi açıdan bakılacağı da önemli. Ne dağı bulabiliyorlar ne yaban koyununu. Bir ay süreleri var. Bir ayda bu koyunu bulmak zorundalar. Koyunun fotoğrafını çeken kişi Fare. Fare bir kod isim. Fare beş yıl önce hayatında olan herkesi terketmiş. Nerede yaşadığını kimse bilmiyor. Yorulunca bir cafede oturup zencefilli bira içiyor kahramanlar. Bizim buralarda cafelerde bira satılmaz. Bira içmek belli yerlerde mümkün. Toplumun ve devletin hoş bakmadığı bir şey. Ama ne pislik desen burda oluyor. Misal ölümler. Ölümler geliyor aklıma. Yaban koyununun peşini bıraktığımda ölümler peşime düşüyor bu kez. Sonra tecavüzler. Dün olmuş bir tane. Şeytana uyduğunu söylemiş fail. Okumadım. Tipine baktım failin. Düzgün biri. Toplumda itibar edilecek türden biri. Zaten toplumda itibar görecek türden adamlar yapıyor türlü pisliği. Toplumun midesi bulanmıyor. Toplum bira içilmesine karşı. Çünkü içki bütün kötülüklerin anası. Lanet edip kitaba dönüyorum yine. Bu çağa, insana, ülkeye, topluma... Vs. 2 yıl önce..

Yaban Koyununun İzindeHaruki Murakami · Doğan Kitap · 20122,012 okunma

·

36 görüntüleme

Cem

@Rogojin ·

26 Ocak 2018 22:32

Hiç kötülük görmemişler bence..

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cengiz Tolstoyevski