davut aga'nın ağacın altında hizmet ederken ki halini, kitabın son cümlelerini okurken ampulün yanması gibi fark ettim. kurgunun ve konunun sarmallanarak sayfalar boyu sürüklemesi, sonun böyle latif bağlanması üstadın saygınlığını bir kat daha artırmıştır. satır aralarına sıkıştırılmış sinsi, ironik tecessüs okumaya değer...
