Eflatun'un "mağara" imgesiyle idealar dünyasından hayatımıza akseden yansımaları anlatarak başlıyor kitaba Cemil Meriç.
"Kimi başında taçla doğar, kimi elinde kılıçla.. Ben kalemle doğmuşum. İnsanlar kıyıcıydılar, kitaplara kaçtım. Kelimelerle munisleştirmek istedim düşman bir dünyayı. Şiirle başladım edebiyata, cıvıldayan bir kuş kadar rahattım yazarken, kulaklarımda bir ses uğulduyordu, etrafımdakilerin duymadığı bir ses. Ve defterler kendiliğinden doluyordu." diyerek de bitiriyor. İçeriğinde ise bir çok kavramı kendi dünyasının penceresinden bize aktarıyor.... Dolu bir zihinden taşan damlalarla karşılaşıyoruz baştan sona...
