Üçlemeye ikinci kitabından dalıp da tamamlamayı çok sonraya bırakınca son kitapla bir önceki arasında bağlantı kurmak hayli zor oldu. Ya da ikinci kitap, birinci ve üçüncü ile çok alakalı değil. Sanırım son söylediğim daha doğru. Bir Düğün Gecesi her ne kadar üçlemenin ikinci kitabı olsa da hem yazım bakımından hem anlattıkları bakımından bambaşka bir şey. Hayır.. İsim bakımından oldukça ilgi çekici bir kitap. Bir insan neden kitabına bu ismi koyar ki? Ne Hayır...? Neyin Hayır...’ı? Kime Hayır...? ‘‘Hayır..’’ kitabın baş karakteri Aysel’in bir çalışmasında geçen oldukça anlamlı bir cümle. Doğru okudunuz, kelime değil, başlı başına bir cümle. Kitabın baş kısımlarından beri bu cümleye birçok kez rastlayıp ‘‘heh buldum işte anlamını’’ deyip okumaya devam edecek ve her seferinde bulduğunuz şeyde nasıl yanıldığınızı anlayacaksınız. Çünkü onun gerçek anlamı kitabın son bölümlerine değin çıkmayacak karşınıza. Neden mi? Çünkü Adalet Ağaoğlu bu, insana önce bulduğunu sandırır sonra ‘‘dur bakalım, biraz daha okuyalım da aslı neymiş anlayalım’’ dedirtir. Her seferinde ilk bulduğunuza ‘‘ne yani, hepsi bu muydu, bu kadar mıydı’’ deme ihtimaliniz de oldukça yüksektir. Neden ‘‘Hayır...’’? Çünkü ‘‘Her durumda özgür kimliğimizi koruyabilmek ancak edimle söylenebilecek şu tek ve son söze bağlı: Hayır...’’ (sayfa 279) Aysel... Ölmeye Yatmak’ta çocukluğu ve genç kızlığı ile peşime takılan, Bir Düğün Gecesi’nde şöyle bir görünüp kaybolan, Hayır...’da haline tam üzülecek gibi olurken beni bir anda neşeye boğan hayat dolu kadın. Bir üniversitede sosyoloji profesörü, darbe sonrasında öğrencisi ile yaşadığı ilişki gerekçe gösterilerek (daha doğrusu bahane edilerek) akademiden kovuldu, yaptığı çalışmalar yurt dışında yankı buldu, sonrasında, artık ne hikmetse, kendi ülkesinde de adı saygıyla anılır oldu hatta bir onur plaketi almaya bile layık oldu. İşte kitap da bununla başlıyor, Aysel ön planda onur plaketinin verileceği törene hazırlanırken arka planda o zamana kadar yaşananlar geri dönüş tekniği kullanılarak anlatılıyor. Bu güne kadar okuduğum yazarlar içerisinde bahsettiğim tekniği en iyi kullanan kişidir Adalet Ağaoğlu. Genelde 300 sayfayı aşan romanlarının başlangıcında olaylar hep olup bitmiş halleriyle çıkar karşımıza, sayfaları çevirdikçe o aşamaya gelene kadar neler yaşandığını biz bulup çıkarırız. Tek kusuru ise bitmiyor oluşu. Evet bitmiyor. Bir süre sonra adeta sürünerek okumaya başlıyorsunuz, ‘‘hadi bit artık’’ dediğin yerde önünde daha okunacak yüzlerce sayfanın olduğunu görmek can sıkıyor biraz. Kitabın sonlarında Aysel’in yazar dostunun anlatımlarının yer aldığı bir kısım var, bana kalırsa kitabın en sinir bozucu kısmı. İlk defa bir roman kahramanını bu kadar dövesim geldi. Olur da kitabı okur ve o kısımlara denk geldiğinizde Aysel’in yazar dostu için ‘’Alın bu adamı burdan!’’ derseniz ya da dediyseniz beni aklınıza getirin. Aynı duyguyu paylaşıyoruz :)

Hayır...Adalet Ağaoğlu · Everest Yayınları · 20211,021 okunma

··

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.