Sıradışı bir anlatım.
Cümleler kısa. Yer yer çarpıcı. Betimlemelerle süslenmiş. Ama yetersiz geliyor.
Bir sayfa geçiriyorum. Alakasız bir konu çıkıyor. Ben üzülüyorum.
Şaşırıyorum.
Neden. Neden, diyorum.
Ama olsun ilk kez karşılaştığım bu anlatımı seviyorum.
Yaşanan acıları bana aktaramıyor.
Belki ben alamıyorum.
Ama anlatımı şiirsel.
O yüzden. Akıyor kitap. Konu güzel fakat hissettiremiyor. Üzülüyorum. Hissedemediğime üzülüyorum.
Sonra belki de.
Bu tür kitaplar yetenek istiyordur diyorum.
Ya da aşinalık. Neyse diyorum olsun aktı gitti alıyorum hissemi.
Yaprak döken yanımız, yaramız, yaranız.
Sövmek geliyor bazen. Ama tutuyorum.
İnsanlıktan utanıyorum. İnsanlığımdan utanıyorum biraz da. Şükür ediyorum en azından utanabildiğime.
Ama duyguları keskin çizgilerle hissedemiyorum.
Okuduğum kelimeler diziliş şekli veya seçiliş şekli bir moda girmemi engelliyor.
Üzülüyorum. Yeterince üzülemediğime üzülüyorum. Yazarı belki de hakkıyla anlayamadığıma ya da yazarın anlatamadığına üzülüyorum.
Bilmiyorum. Elim sigaraya gidiyor.
Bir sigara yakamıyorum.
Çünkü sigarayı bırakalı 5 gün olduğu geliyor aklıma yine üzülüyorum.... falan filan :))
Yazarımız Ferit Edgü'nün anlatım tarzı ile inceleme yazmaya çalıştım. Gerçekten ilk kez karşılaştığım bir tarz sanki 1000 kitap okudum da :)) yani normal ilk kez karşılaşmam. Sevdim Ama duygu noktasında biraz neyse zaten bunları üstte yazdım sanıyorum hayırlı akşamlar :))
