Sıkılmadan merakla ve yine hayal ederek okuduğum güzel bir kitaptı.
Tayininin çıktığı Yokuşlu kasabasına kokular içinde başlayan ve biten tren yolculuğuyla varan Remzi Bey ile Melek Hanım.
Trenden iner inmez in cin olmayan istasyonda nihayetinde istasyon şefini Laz :) Sadrettin Bey'i bulurlar.
İlk olarak istasyon şefi onlara Yokuşlu kasabasına gitmemeleri gerektiğini söyler, otobüslerin bile kasabaya yanaşamadığını, dağın kaydığını söyler ve kasabanın boşaltıldığını söyler. Ama Remzi Bey durmaz, ille gidecek. Gelen bir otobüsle Yokuşlu kasabasına doğru yol alırlar. Kasabayı uzaktan gören bir kavşakta bir ceviz ağacının altına tezgahı kurarlar. Kuş uçmaz kervan geçmez yerde bir otomobil geçer önce Ankara'ya gidip kasabaya girmenin yolunu bulmak üzere. Sonra da yanlarına Yanıkoğlu Hüseyin gelir ''Dünyadaki en büyük derdin sahibi.'' :)
Yanlarına yanaşan otobüs kavga gürültü ile Alamancıları getirir. Hepsi birlikte o ağacın altında, o durumda bile ne var ne yoksa yer, içerler.
Sonunda Alamancı Zeliha dayanamaz ve kasabaya girmek ister ve girer de. Sonra Zeliha' nın eşi girer kasabaya ve onu oradan alır gelir. Zeliha yarı baygın. Anlatacaklarını merakla beklerler. Gurbetçiler Alamanyanın yolunu tutarken bizimkiler de kaldıkları yerden beklemeye devam ederler. Sonu yok...
....
Peki gerçekte onları o kasabaya sokmayan, sokamayan neydi ki?
Kulaktan kulağa dolaşan bir efsane gibi yayılan "Korku…"
Giren de ayrı hikaye, giremeyen de ayrı hikaye.
Bir kanatları eksik, kırılmış kuşlar. Ve onun eksikliğinin verdiği korkuyla, engeliyle başarılamayan işler.
Kitap bitince dedim ki işte bu yüzden Tek Kanatlı Kuş...
Ben girer miydim bilmiyorum :)
Kanatlarımızın sebep her ne olursa olsun kırılmasına müsade etmeden her zaman uçabilmek dileğiyle.
