"Ben gidişiyle sevindiren biriyim..."
Kitabı bitireli günler oldu, üzerine kaç kitap okudum ama huzursuzum. Kitap karakterlerinin baskısı altındayım günlerdir. "Bizden bahset, kendinden bir şeyler buldun hikâyelerimizde itiraf et!" diyorlar sanki.
Neyi itiraf etmeliyim, bu hikâyeler yıllar öncesine götürdü beni, ben de gidişimle sevindirdim mi demeliyim? Birinin ayağına bağlı taş olmak nasıl acı onu mu anlatmalıyım yoksa! Yıllar sonra uzanan o elin artık güvenilir olmadığını kabul etmenin zorluğunu itiraf etmeliyim belki de.
Yaşarken güzellik zannedilenlerin koca bir yalan olduğunu öğrenmek nasıl hissettirir bilir misiniz? Ah yalan, ne çirkin bir kelime. E tabii yalanı seven, yalan söyleyerek mutlu olacak kadar hasta ruhlular, bir de üstüne kendi yalanına inanacak kadar profesyonel yalancılar var. Kendisi olamadan ölenler var! Bu kendisi olamayanlar hayatlarına dahil olan insanların doğruyu, yanlışı ayırt edebilme yetisini de yok ederler. Bir zehir gibi yayılır yalanları etrafındakilere de incittiklerinin farkında bile olmazlar. Hem kime yakışmış ki İNCİNMEK fiili?
Ama canı gönülden isterim ki; "BİR GÜN HERKES KENDİSİ OLSUN."
Kitabın en sevdiğim cümlelerinden biri de bu oldu. Mümkün mü? Bence asla mümkün değil!
Ya unuttuğumuzu, o kırık anları yok ettiğimizi sanmışken aniden bir olayın, bir kitabın tekrar karşımıza çıkarması nasıl bir talihsizliktir. Oysa nasıl da gizli bir sandık gibi çivilemiştim görünmez derinliklere.
Aslında artık bir önemi yok, sen bunu yapmasaydın, ben bunu yapmasaydım'ların... Yanlış başlamış bir hikâyenin sonu doğru yazılamaz çünkü. Madem hikâye yanlış, sonunu beklemeye gerek yok o hâlde. Kötü bir şiir gibi ıstırap veren insanları uzaklaştırmalı ki güzellikleri görebilmek nasip olsun!
Evet, bu kitapta çok iç açıcı öyküler okumadım, mutlu insanlarla karşılaşmadım. Kimi kahramanımız yaşamak için yaşamış, kimisi yaşadığı dünyaya yabancı, bir buzlu camdan bakıyor dünyaya. Her birinin bir acısı, unutmak istediği kötü anıları var. Yani hepimizin yaşamış veya yaşıyor olabileceği huzursuzlukları yaşıyorlar. Bu yüzden her bir karakteri çok yakından tanıyormuş gibi hissettim. Kitap bitince fark ettim ki beni yoran birçok olayı ve kişileri geride bırakmışım bile. En azından bu kasvetli öyküler içinde beni sevindiren bir noktaya ulaşmayı başarabildim.
İlk Ayfer Tunç okumam ve iyi bir seçim yapmış olduğumu düşünüyorum. Bu konuda mütevazı olamayacağım.
Kitap, Evvelotel ve Saklı olmak üzere iki bölümden oluşuyor. İlk bölüm Evvelotel, yazarın ustalık öyküleri diyebiliriz. Saklı kitabının üzerinden 17 yıl geçmiş olmasına rağmen yazar Saklı'yı Evvelotel'e dahil eder ve iki kitap bir arada okuyucuya sunulur. Çünkü Ayfer Tunç, Saklı'nın içerdiği temalar ve karakterler üstüne inşa edilmiş olan Evvelotel'e dahil etmek zorunda hisseder ve "Bunu yapmasaydım Evvelotel olmazdı." diye düşünür. Burada yazarın Saklı'dan sonra kendini ne kadar geliştirmiş olduğu gözümden kaçmadı. 17 yıl önce kullanmış olduğu bazı cümleleri Evvelotel'de de kullandığı dikkatimi çekti ve bu asla rahatsızlık verici değildi benim için. Şu anda Ayfer Tunç eserleri hakkında fazlaca bilgisiz olsam da, bu serüvene devam edeceğim kesin bilgidir.
Son olarak, bu inceleme taslak halindeyken bana fikir veren ve cesaretlendiren arkadaşlarım, siz olmasaydınız bu inceleme taslak olarak kalacaktı. Çok teşekkür ederim değerli fikirleriniz için...
