Umuda Yolculuk’u ilk okuyanım. Kitabı sistemde görmediğimde üzüldüm. Kütüphaneci arkadaşlardan rica ettim, sisteme dahil ettiler.
Aslında üzülme sebebim kitabın sistemde olmayışı değil; okunmamış olmasıydı.
Hak etmediği halde onlarca baskı yapıp binlerce satış yapan kitaplar olduğunu bilmeyen yoktur. Peki bunu nasıl başarıyorlar? Tabiki reklam ve bilinirlikle...
Ben de
Umuda Yolculuk’un bilinirliğine ‘’karıncanın ateşe taşıdığı su misali’’ bir katkıda bulunmak adına bu incelemeyi yapmaya karar verdim.
Umuda Yolculuk bir annenin günlük türünde olan ve yazmaya başlarken yayınlamayı düşünmediği ilk ve tek kitabı. Fakat yazarken yaşadığı olaylar bu fikrin ortaya çıkmasına sebep olmuş. Amacı da onlarca baskı yapıp binlerce adet satılmasından ziyade oğlunun tedavisine, geleceğine ufak bir katkısı olması...
Annemiz
İpek Pekçetin ve evlat edindiği Spastik Engelli oğlu Furkan bir umut yolculuğuna çıkıyorlar ve bu yolculukta yalnız yürümek istemiyorlar. Kendileri gibi içlerinde umut taşıyan yaralı yüreklere ışık tutuyorlar. Kendi durumlarındaki insanları da yanlarına alarak, birlikte gülmek, birlikte ağlamak istiyorlar. Umut yolculuğunda birlikte yürümek ve yolculukta karşılaşılan güçlüklere karşı birlikte mücadele etmek istiyorlar.
Bu kitaba karşı biraz önyargılıydım. Okumak için elime aldığımda gramajının sayfa sayısına göre ağır olduğunu hissettim. Bünün nedeni 1. hamur kağıda basılmış olmasıydı. Bu da bende akademik bir kitap izlenimi oluşturdu. Sayfalardan taşarcasına göze çarpan metin yoğunluğu da bu düşüncemi destekledi. Keşke kitap 2. hamur kağıda basılıp konulara göre de bölümlere ayrılsaymış. Daha bir çok baskı hatası ya da tasarım hatası neyse işte onlardan var :) Bunlar da kitaba yönelik ilk izlenimi olumsuz etkileyebiliyor.
Peki bütün bunlara rağmen neden okudum? Toplumumuzda hakaret ve aşağılama aracı olarak kullanılan spastik kelimesinin gerçek karşılığını ve spastik engelli bir çoçuğun yaşamını merak ettiğim için okumaya başladım.
İyi ki de başlamışım. Daha ilk sayfalarda kendimi konuya verdim ve anlatılan yaşamın bir parçası oldum.
Doğduğu gün evlat edinilen zihinsel ve bedensel engelli bir çocuğun sağlığına nasıl kavuştuğunu adım adım takip ettim. Yaşanılan her olayda karakterlerin başuçlarında onları izledim.Onlarla birlikte ağladım, heyecanlandım, güldüm. Özelikle çocuğun sese ilk tepki verdiği an annesiyle birlikte donup kaldım. Gözlerime inanamadım. O anı okurken adeta ben yaşadım.
Spoiler vermemek adına saha fazla bir şey yazmasam da ‘’En etkili ilaç sevgidir.’’ sözünü tüm kalbimde hissettiğimi belirtmeden geçemeyeceğim. Yazımı vefakar annemiz
İpek Pekçetin’in bir sözüyle bitirmek istiyorum;
‘’Anne olmak güzeldir. Engelli bir çocuğun annesi olmak zordur.
Umuda Yolculukİpek Pekçetin · Kitap Dostu Yayınları · 200911 okunma
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
