Knut Hamsun. Daha önce rastlamadığım bir anlatım tekniği kullanıyor. Yazar, karakterler yaratıyor; onların düşüncelerine kendisi de giremiyor!
Karakter, diyelim bir eylem gerçekleştirdi; Hamsun bütün ihtimalleri sıralıyor, fikirlerini de söylüyor, sonucunda "Tanrı bilir" diyerek işin içinden çıkıyor.
"Sen yarattığın karakterlerin Tanrı'sı değil misin kardeşim!", de diyemezsin adama, öyle kurgulanmış çünkü.
Ne diyoruz hep? Modern gerçekçi anlatımın kurucusu 19. yy. yazarı Gustave Flaubert kabul edilir.
20. yüzyılda Hamsun bu gerçekçi dili biraz daha ileri taşımış bence.
