Bu kitabı okuyalı epey oluyor ama Kafka'nın cümlelerinin içtenliğini hâlâ hatırlıyorum.Milena' ya olan aşkını, daha doğrusu ona olan muhtaçlığını çok yalın bir şekilde anlatıyor.
Bence aşkın en saf hâli mektuba dökülendir.Kafka da bıkmadan usanmadan bunu yapıyor.Bazen mektuplarına cevap alamıyor ama olsun , o vazgeçmiyor .
Kitaptaki her bir cümleden aşk damlıyor âdeta.Bunu ilk sayfadan son sayfaya kadar hissediyorsunuz.
Kafka, aşkın verdiği dengesizliği ve kalbe laf geçirememeyi en önemlisi de ona olan muhtaçlığımızı aşağıda vereceğim paragrafta çok iyi anlatıyor :
" Bana her gün yazma, demiştim dünkü mektubumda; bugün de aynı şeyi istiyorum senden. Bu ikimiz için de daha iyi olur, hem bugün daha da direniyorum bu isteğimde. Ama ne olursun Milena , sen kulak asma bana , yine her gün yaz bana, kısacık da olsa yaz, bugünkü mektubundan daha da kısa olsa, iki satır ya da bir satır, bir sözcük olsun yaz Milena ... "
