Her kitabin bir eleştiri noktası vardır bizde bu noktada çoğu zaman bunu es-geçer ve kitabın akışı elimizden geldiği kadarıyla "inceleme" yapmaya çaba sarf ederiz. ////Bana kalan bu noktada, kitaptan ziyade,

Halide Edib Adıvar Hanımın güzel romanından evvel elestirmem gereken bir hususu var ise, o da: "Sultan Abdülhamid" dönemine sert kalem vuruşunu hoş karşilamadığımı bileminizi isterim. Tarih muhabbetine girecek değilim, ama, bir Osmanlı hanedanının özel (mahremini) uluorta eşlik ettirmesini ayıplıyorum. Vefatı nedeni ile de (karşılık veremeyeceği aşikâr) konuyu daha derine de taşımayı uygun da bulmuyorum.//// ~~~~~~~~~ Şimdi gecelim kitap incelememize ~~~~~~~~ (O dönemler de) Köyünden kopup İstanbul'un rüyasına kapılarak, Kilercibaşısı Hamdullah Bey’in aşçıbaşısı'nın peşine düşen Emine, saraya geldiğinde, hayran kalmıştır; saraya. Büyüyüp serpildikçe , ya bey karısı olacak ya da efendi. Takmıştır bir defa kafaya. Zaman geçer Numune serpilir. Numune dediğim Emine'den başkası değildir. Sultan Hanım, damadı ve kızına hizmet ederken alaylı bir tavır ile gelmistir "Numune" ismi. Ve ardından İstanbul sokaklarında başlayan birdizi entrikalar hasıl olur ve kitabın biten son noktasına kadar, entrikalar birbirini kovalamaya başlar. "Ebelemece oynamayı seviyorsak, bir de elim sende gıcık bir oyunu da ister istemez oynamaya başlarız ya..." öyle yani... Ne kadar komedya varsa bir o kadar da melankolik bir havası var kitabın, tam gülümserken bir sonraki sayfada drama edilmiş sahne geçişine sahne oluyor hikaye. Tabii Numune de kusur kalır mı bu sahneden? "Macit" diye diye hakkın rahmetine kavuşmuşmudur diye geçirmedim değil hani, taaa ki kitap bitene kadar. Sonra ne mi oldu? Bilmem! :)) sıpa mıpa (spoiler) vermek gibi bir gayem olmadığından dolayı inceleme de buluşurmuyuz bilmem.. Bu incelememizde böyle oldu, bir kusurumuz olduysa iyi oldu, affola demekte adetten olmuş... Sağlıcakla kalın, mutluluk bir hücrenizin kimıldaması ile de yakalanır. Harekete geçirmeyi bilin yeter olur mu? Gittim ya ben..