Bugün çok garip bi şey oldu. Allah beni bir insanla karşılaştırdı. Hiç beklemediğim anda aldığım bir hediye gibi. Daha bir kaç saat tanıdığım kadına ağlayarak yıllardır kendime bile anlatmadığım dertlerimi döktüm. Ben bile kendime şaşırdım. Allah tarafından sanki melek insan kılığına girip benim için oraya gelmiş gibi. Onu dinledikçe ruhum rahatladı. Bana Allah’tan bahsetmeden bir şey öğretmeye çalışmadan O’nu hatırlattı. Nasıl anlatsam bilmiyorum. Bunu niye yazdığımı da bilmiyorum. Belki birilerine küçücük de olsa bir yerden dokunur. Çünkü o bana çok büyük dokundu. Anladım ki yıllarca tanıdığın insanlardan gelmeyen fayda birinin yarım saatlik muhabbetinden gelebiliyormuş.
20 yıl oldu. Şu ana kadarki hayatımı bu insanlarla, iyi, kötü, yokluğuyla, varlığıyla, kaybıyla, kazancıyla, neşesiyle, hüznüyle, derdiyle, her şeyiyle belki bu şekilde yaşamam gerekiyordu. Hayatta bazı zamanlar sorunu kendimde aradım, bazen bir şeyleri, insanları, olayları değiştirmek istedim, yapamadığımda içten içe suçu kendimde aradım. Ama bunların bazıları istesem de elimde değilmiş, yeni anladım. Çünkü çok farklı yerlerden hayatına giren farklı kaderlerin oluşturduğu bir kombinasyon hayat. Sonuçta bunların hepsi şu anki Ben’in oluşmasına sebepti. Ben bu hayatı yaşadım. Yaşıyorum. O yüzden -yaşadığım sürece de- bunu kendim olarak, içimden geldiği gibi ve sadece Allah’ın izniyle ve izinde yaşamalıyım. Dünyevi kaygılardan, duygulardan bencillikten egodan gururdan kinden uzaklaşmak lazım. Ve insanları affetmek... (Ki biz Allah bu kadar affedici olmasa ne yapardık?)
Allah’ım beni bu yoldan ayırma ve hep böyle hayırlı insanlarla karşılaştır Ya Rabbim 😌
·
1 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.