“İlk kimi aramalısın? Öldüğünü önce kim duymalı? Kim öldüğüne en çok yanacaksa o. Numaraları baştan aşağı süzüyorsun. A’dan Z’ye o kadar çok kalabalık var ki... Ne kadar gereksiz numaralar. Şu kesin ki yokluğunu umursamayacak çoğu. Cevap veremediğinde ısrar etmeyecekler. Yaşıyor oluşunu da ölmüş oluşunu da eşit görecekler. Öldüğün duyulunca silinecek adın defterden. Sesini duymaya ihtiyaç duymayacaklar. İşleri sensiz de yapmayı öğrenecekler.” “Senin ölümün doğduğun gün başladı. Ölmeye razı olmaktı yaşamak; unuttun. Doğdunsa bir kere, ölmeyi de göze aldın demekti. Geri dönüşü yok bu seyrin. Akışlar denize doğru. Her sabah ölü bir günü bırakıyorsun ardında, diri bir günü de öldürmeye niyetleniyorsun. Canına kıyıyorsun günün, canına kıyıyor gün. Dünlerin hepsinde ölüsün, hiçbir yarına yetişemeyeceksin. Sadece bugündür ömrün. Şimdi dirisin sadece. Ve şimdilik ömrün.” Diyecek çok bir şey yok aslında. Kitaptan aldığım alıntılarla anlatmak istedim düşüncelerimi.. Tavsiyemdir. Her “insan” okumalı..

Öldüğüm GünSenai Demirci · Timaş Yayınları · 2012348 okunma

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Bayan Mabeynci