O gece yağmurluydu hava. Annenin deyişiyle "beynimdeki kayış kopmadan" altı yıl önceydi. Sıcak ve sessizdi hastane odası. Annen bitkindi ve uyuması gerekiyordu. Ağlamaya başladığında seni kucağıma almış, ne düşüneceğimi bilmez bir halde sallamaya başlamıştım. Mutluluğun bu ete kemiğe bürünmüş hali çok şaşırtmıştı beni. Senin yeni doğmuş bedeninden ruhuma saf bir kusursuzluk akıyordu. O sırada açmıştın gözlerini ve karşılaşmıştık.
Beni tanıdığına yemin edebilirdim. Yani ilk defa görüyormuş gibi bakmıyordun hiç. Şimdi düşünüyorum da, belki de bana değil, biraz üstümüzde kanat çırpan meleklerine bakıyordun. Asıl aşina olduğun onlardın. Eğer söylendiği gibi, melekleri sadece yeni doğmuş bebekler görebiliyorsa, aralarında önceden kurulmuş bir arkadaşlık neden olmasın?
Sayfa 13Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.