Yıllar önce Engelli Olimpiyatları’nda yaşanan bir olayı asla unutamam. Güler yüzlü yarışmacılar 100 metre koşusu için sıraya dizilmişlerdi. Başlama işaretiyle, hepsi de bitiş çizgisine ulaşıp ödülü kazanma hedefine odaklanmış biçimde harekete geçti.
Koşuculardan biri köşeyi dönerken düştü. Parkura oturup kaldığında, bozguna uğramış, rencide olmuştu ve değersizlik hissiyle yanaklarından gözyaşları süzülüyordu.
Bundan sonra olanlar, spor tarihinin en unutulmaz anlarından biridir. Yarıştaki tüm koşucular geri dönüp küçük çocuğa doğru yöneldiler. Onun etrafında toplanıp kollarını ona doladılar ve hep beraber bitiş çizgisine yürüdüler.
Stadyumdaki herkes gözyaşlarına boğulmuştu.
Bilhassa bu an neden böylesine unutulmazdı? Çünkü bu bencilce kendi hedeflerinin peşinden giden insan doğasına son derece aykırıydı. O gün koşucular şahsi bir madalya kazanmamış olabilirler, ama onlar en önemli şeyi gerçekleştirdiler; yarışı beraber koştular. Bu da hepsinin galip gelmesini sağladı; sadece başkalarının gözünde değil, asıl önemli olan yerde, kendi yüreklerinde...
Sayfa 39
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.