Acısına yabancı olduğumuz kaç hayat var acaba?
Başımızı çevirip bakmaya tenezzül etmediğimiz, yanından geçip gittiğimiz, iki kelam etmekten aciz kaldığımız kaç hayat?
Çünkü güvenmiyoruz değil mi? Evet kimsenin fakirliğine, kimsenin yoksulluğuna inanmıyoruz, biz kimseye güvenmiyoruz. Ama nedenlerimiz var, var değil mi? Hepimizin madde madde sayacağı nedenleri var peki bu nedenler bizi muaf tutmaya yeter mi? Gözlerimizi kapatmamıza yeter mi? Hayatlarımıza kaldığımız yerden devam etmeye yeter mi? Hem zaten herkesin kendi derdi var, kendi büyük sorunlarımızla boğuşmakla meşgulüz evet biz, bu zamanın insanları aslında çok meşgulüz hiçbir şeye vaktimiz yok bir de başkasının sorunlarıyla mı uğraşalım? Yok, yok biz kaldığımız yerden devam edelim. Aman rahatımız bozulmasın.
Zaten para kazanmanın çok zor olduğu şu devirde paylaşmak daha da zor, hem yani benim malım sadece benim malım, onda kimsenin hakkı olamaz. Olamaz mı?
Neydi bizim bir ibadetimiz vardı hani ince ince kuralları olan? Zekat değil mi? Malı temizleyen ve Rabbimizin emirlerinden olan. Sonra sınırını gönlümüzce belirlediğimiz sadaka vardı. Bize insan olduğumuzu hatırlatan iyiliklerimiz vardı. Daha niceleri vardı.
Aslında kitap üzerine bir şeyler yazmak pek aklımda yoktu ama bugün yolum bir yerlere düştü sonra bir iki şey yazmak ihtiyacı hissettim. Amacım kimseye bir şey öğretmek yada ne bileyim anlatmak değil zaten insan söylediğini ilk kendine duyurmalı.
Evet acısını duymadığımız, görmediğimiz çok insan var belki bunun sebebi hayatta önceliğimizin kendimiz olmasıdır, ihtiyacımız olsa da olmasa da doldurduğumuz evlerimizdir, veremediklerimizdir. Esirgediğimiz insanlığımızdır. Bilemiyorum.
Son olarak:
Hissizleşmemek dileğiyle.
